Psss...faux pas?

Jak już pewnie wiecie, ostatnimi czasy sporo kontrowersji wzbudziła hiszpańska reklama Coca-Coli, która oferuje możliwość wygrania biletu na Euro 2012. Nie będę pisał recenzji, dlatego niezorientowanych odsyłam do YouTube. Przedstawiony w reklamie obraz Polaka obraził ponoć środowiska polonijne w Hiszpanii, natomiast autorka bloga zyciejakwmadrycie prosi koncern o wycofanie spotu "...apeluję do Coca Coli by wycofała swoją mało kreatywną reklamę opartą o stereotyp Polaka-biedaka, który ledwo wiąże koniec z końcem pracując na hiszpańskiej budowie. Bo może tutaj kreuje się na dobroczyńcę, ale w Polsce jej fanów nie przybędzie." Także w sondzie przeprowadzonej przez Onet 51% ankietowanych opowiedziało się za obraźliwym charakterem reklamy.

Odmienne zdanie na ten tema ma polski ambasador w Hiszpanii,który przekonuje, że Hiszpanom reklama kojarzy się pozytywnie i powinniśmy do niej podejść z dystansem.Takie głosy pojawiają się też często wśród internautów, którzy są w tej kwestii podzieleni niemal równo.

Osobiście, mimo, że na początku miałem mieszane uczucia, szybko ustąpiły one uśmiechowi na twarzy.Polski pracownik pokazany w reklamie jest człowiekiem wykwalifikowanym, znającym języki, sympatycznym i ceniącym sobie rodzinę. Oczywiście położenie nacisku na to, że Pana Jacka nie stać na powrót do domu jest przerysowane, ale mimo to uważam, że nie uwłacza to naszej dumie narodowej i nie ma o co się obrażać. Pokażmy, że mamy do siebie dystans, opanujmy postkomunistyczne kompleksy, a jeśli każdy polski robotnik posiada takie cechy charaktery jak ten Pan z reklamy możemy być tylko dumni. Powody do wstydu mogą mieć ewentualnie rządzący, którzy nie są w stanie zapewnić pracy w kraju, przez co emigracja za chlebem jest smutnym faktem.

Za mundurem...

     Jak widać po chwilowym zastoju wpisów, brak nam dyscypliny. A jak powiadają dziadkowie "poszedłbyś do wojska, to by Cie dyscypliny nauczyli". Ale czy tylko dyscypliny? Czy rezygnacja z obowiązkowej służby wojskowej to rzeczywiście dobry pomysł?
     Oczywiście nie każdy szedł do wojska. Ba! podejrzewam, że z moją alergią nie dostałbym nawet kategorii odpowiedniej, ale zawsze miało się świadomość, że jak nie studia, to trafi się na jakiś czas do koszar. Do przewalonego kaprala, który będzie Tobą pomiatał. Do głupiego dowództwa, które nie mając co robić z żołnierzami, żeby się wojsko nie nudziło, kopie fosy i buduje wały przeciwpowodziowe. Do parszywej roboty na zmywaku i do czyszczenia kibli. Do starszych żołnierzy, którzy niemiłosiernie kocą rekrutów. Do kumpli z jednostki, z którymi to wszystko trzeba przejść. Od nowa nauczycie się razem ścielić łóżka, myć podłogę, dzielić problemami, małymi zwycięstwami i porażkami. Utrze się więź silniejsza niż czas.
     Pomimo braku kasy, marnowania czasu i przechodzenia niepotrzebnych procedur, każdy kto wyszedł z wojska czuje się odmieniony. Nie zawsze na lepsze, ale zawsze na bardziej obowiązkowe, zdyscyplinowane, zaradne i samcze.
     Sam, zdając sobie sprawę z faktu, że i tak pewnie skończę na studiach, zawsze żałowałem, że nie trafię w kamasze. Nie wiem czy to przez opowieści ojca z czasów wojska, czy przez pasję, jaką są militaria?
Jednak mam smutne przekonanie, że mojemu pokoleniu, kiedyś może przyjść stanąć na linii frontu.

Panie, kup pan fotkę.

Nowy Jork, listopad bieżącego roku. Mokre ulice pełne są przechodniów. Słońce chyli się ku zachodowi, gęste chmury spowijają szarzejące niebo. Elegancka sala domu aukcyjnego Christie's wypełniona jest po brzegi. Słychać brawa i owacje - właśnie sprzedano najdroższe zdjęcie świata.

Za rekordową sumę 4 338 500 dolarów (ponad 14 000 000zł!) wylicytowano fotografię Andreasa Gurskiego, która przedstawia brzeg niemieckiego Renu. Na poniższym zdjęciu tak wiele się dzieje, że nie wiem od czego zacząć.

Andreas Gursky - Rhein II - najdroższe zdjęcie świata.

Dzieło o przewrotnym tytule Rhein II zostało wykonane w 1999 roku. Wielka panorama została oczyszczona z wszystkiego co mogłoby być w jakikolwiek sposób ciekawe. Mamy zatem brzegi rzeki i coś pomiędzy, co prawdopodobnie jest błotnisto-szarym Renem. Nawet niebo na tym zdjęciu jest wyjątkowo nudne. Błąd! TO METAFORA. Autor mówi, że to alegoryczny obraz sensu życia. Panie Gursky, gratuluję zatem światopoglądu. To zdjęcie, jak dla mnie, nie prezentuje sobą niczego, co warte jest czterech milionów zielonych. Ba, ono nie jest warte stu dolców! 

Stąd moje pytanie - dlaczego dzieje się tak, że zdjęcie jak powyższe jest sprzedawane za horrendalną kwotę, która nijak nie ma się do czegokolwiek co zostało wykonane aparatem fotograficznym i nie ma na tym kobiecych piersi?! Szczerze tego nie rozumiem.
Najbliższe mojemu rozumowaniu wydaje się tłumaczenie tego, jako kolejny wybryk obrzydliwie bogatego człowieka, który dla zabawy kupuje coś za kwotę, o której będzie głośno. Sztuka jest czymś bardzo subiektywnym i może moją głupotą jest dopatrywanie się w tym przypadku logiki i zdrowego rozsądku. Jednak w sytuacji, gdy Rhein II sprzedano za rekordową sumę, winien jestem przeprosiny poprzednim fotograficznym rekordzistom.
Mówiłem, że zdjęcie sklepowych półek jest słabe i infantylne. Zmieniam zdanie - wobec Renu - jest świetne. Co ciekawe, fotografia plasująca się na trzecim miejscu pod względem ceny, również należy do wspomnianego już Andreasa Gurskiego. Jak możemy zauważyć, nazwisko odgrywa tutaj znaczącą rolę. 

Andreas Gursky - 99 Cent II - miejsce trzecie najdroższych zdjęć.

Zdjęcie sprzedane za 3,3 miliony dolarów to dyptyk przedstawiający półki sklepowe supermarketu, z towarami układającymi się w kolorową mozaikę. Podobać może się szczegółowość i perspektywa obrazu.

Czy jest to warte ponad 3 miliony? Dla autora na pewno.

Miejsce drugie (przepraszam za brak chronologii) zajmuje amerykańska fotografka Cindy Sherman. Jej autoportret stylizowany na kadr filmowy sprzedano w maju tego roku za 3,9 miliona dolarów.

Cindy Sherman - Untitled #96 - miejsce drugie.

W cyklu kilkudziesięciu autoportretów artystka stylizowała się na kobiety w różnym wieku. Na powyższym jest nastolatką, z pozoru niewinną, ściskającą w garści reklamę anonsów dla dorosłych. Zdjęcie z misją i głębszym sensem docenił anonimowy kupiec, wykładając na stół pokaźną sumę.

Drogie zdjęcia są znane z tego, że... są drogie. To smutne. 

Pocieszające jest jednak to, że te cyfrowe obrazki są darmowe i każdy z nas może mieć je na własność.
Przynajmniej na dysku.

Słów kilka o krwiopijcach

                Wampiryzm jest zjawiskiem istniejącym w kulturze właściwie od zawsze. Jest  uosobieniem lęku człowieka przed zezwierzęceniem, któro w tym przypadku jest przemianą człowieka w potwora nocy, nocnego łowcę. W przeciwieństwie do likantropii, która zakłada zwilczenie człowieka, wampiryzm jest niedookreślonym przejawem przemiany człowieka w coś, co żywi się ludzkim mięsem lub/i krwią. Człowiek, będąc na szczycie łańcucha pokarmowego czuje się bardzo nieswojo w środowisku, gdzie jest tylko kolejnym ogniwem.  Poza tym, niedoskonały zmysł wzroku, uniemożliwia widzenie w ciemności, lub po zmroku. Mamy zakodowane, że boimy się tego, czego nie widzimy, teraz wystarczy dodać do tego bycie tylko ogniwem łańcucha pokarmowego i mamy gotowy przepis na nocnego łowcę wzbudzającego przerażenie na każdej szerokości geograficznej.  

                „Ale jak to!” Zakrzykniecie. „Przecież wampir jest istotą dookreśloną! Nietoperzowanym stworem”.  Otóż nie. Istoty określane przez nas uniwersalnie „wampirem” rozwijały się niezależnie na wszystkich kontynentach. I tak mamy psy, nietoperze, ptaki drapieżne i niedookreślone monstra, które zatraciły swoje człowieczeństwo.  Pisarze i inni twórcy zhomogenizowali te istoty tworząc przekaz uniwersalny.  

                Nasz europejski wampir, został oczywiście stworzony przez Brama Stokera, który oczernił postać hospodara wołoskiego Wlada palownika i zrobił z niego to, co teraz nazywamy wampirem. Potem było już tylko gorzej, ponieważ literatura i film zauważyły potencjał drzemiący w postaciach wampirycznych. Powstała masa pulpowych opowiastek, harlekinów etc. , w których wampir zamiast straszyć, staje się wyidealizowanym, pięknie zbuntowanym kochankiem.  

                Dlatego to, co zrobiła pani Meyer nie jest zniszczeniem wizerunku wampira. „Zniewieściały” Edward, to żadna nowość. Straszne, oldschoolowe wampiry znajdziemy tylko w horrorach, tam gdzie ich miejsce. Literatura i kultura popularna,  przerobiła strasznego, nocnego łowcę na romantycznego buntownika.  Nie należy więc rwać włosów z głowy, gdy kino i telewizja zaserwują nam kolejne romantyczne popychadła dla wampirów z krwi i kości. Kiedy chcemy dawki wampirzego klimatu, trzeba sięgnąć pod popkulturową otoczkę,  do tworów takich jak uwielbiany przeze mnie „Hellsing”, albo „Underworld”.

                Nasza rodzima literatura także nie obyła się bez zniewieściałego krwiopijcy. Pamiętacie Gustawa z IV części „Dziadów”? Z opisu postaci, jego zachowania i jego historii wynika jednoznacznie, że nie jest człowiekiem. Badacze literatury często określają go mianem upiora, który jest po prostu słowiańskim wampirem.  

                Tak więc wampir będąc strachem uniwersalnym ewoluował z postrachu wiosek, czającego się gdzieś w ciemnościach i dybiącego na ludzką krew i mięso, w romantyczną, charakterystyczną postać pojawiającą się w wielu utworach, niekoniecznie jako  istota straszna. Nasza kultura, uodporniła nas na strach przed wieloma zjawiskami, w tym przed wampiryzmem.  Oczywiście światowy bestseller Meyer , naświetlił tylko tą sprawę, bo wampiry wróciły na pierwsze strony gazet, szkoda tylko, że brukowców.  W końcu będzie tak, że jedynym czego będziemy się bać, to utrata konta na facebooku.

Zimowo i rozgrzewająco

       Perspektywa długich zimowych wieczorów, gdy za oknem śnieg wiatr i mróz, staje się coraz bliższa. To idealna okazja do sięgnięcia po dobrą książkę, czy obejrzenia od dawna odkładanych na później filmów. Z zimową atmosferą wspaniale komponuje się również grzane wino lub piwo, czyli tzw. grzaniec. Nie tylko świetnie smakuje i rozgrzewa, ale także pomaga pozbyć się przeziębienia czy grypy.

       Tradycja spożywania gorącego wina czy piwa ma swój początek już w średniowieczu. Napój ten uznawany był wówczas za leczniczy w mroźne dni. W Polsce tradycja picia grzańców sięga historii Marcina z Urzędowa – lekarza, zielarza i autora „Herbarza polskiego” z 1595 roku. Ten ówczesny medyk zalecał picie grzańca na rozgrzewkę i dla wzmocnienia organizmu. Piwo produkowano domowymi sposobami, przyprawiając je suszonymi owocami, miodem czy przyprawami korzennymi. Przechowywano je w zamkniętych glinianych naczyniach. Popularnym grzańcem był również miód pitny, którego historia liczy sobie ponad tysiąc lat.

SKŁADNIKI:
• 1 litr piwa
• 3 łyżeczki cukru trzcinowego
•  łyżka miodu
•  kilka goździków
• 2 łyżki soku malinowego
• szczypta imbiru
• szczypta cynamonu

PRZYGOTOWANIE:
Do rondelka wlać piwo, sok malinowy i miód, oraz wsypać cukier, goździki oraz cynamon i imbir. Wszystko dokładnie wymieszać i postawić na ogniu. Kilka minut podgrzewać na małym ogniu. Podawać na ciepło. Nie gotować.Jako dodatek wysokoprocentowy mogą służyć: wódka, koniak, rum, winiak.

       Zachęcam do próbowania (z umiarem !), szukania nowych przepisów i eksperymentowania. Niech zimowe wieczory będą przyjemniejsze! :)

The Fakto

Witamy na The Fakto! Będziemy tutaj publikować teksty o tym, co leży nam na sercu, co nas w jakiś sposób poruszyło lub zaciekawiło. Będziemy wypowiadać się na tematy aktualne, odgrzebywać tematy zapomniane, poruszać nowe-nieporuszone dotychczas. Jesteśmy grupą trzech kumpli z zacięciem do pisania. Na co dzień wyglądamy mniej więcej tak, jak na zdjęciach po prawej.Każdy z nas ma swoje pasje i zainteresowania, a także poglądy, którymi chcemy się tutaj z Wami dzielić. Zapraszamy do czytania naszych postów, które postaramy się publikować możliwie regularnie. Zachęcamy również do komentowania i wyrażania swoich opinii.

Jak się nie dać zombie.

    Zombiaki! Któż by ich nie kochał. Są krwiożercze, śmierdzą, rozkładają się i wykazują poziom intelektualny równy co sprytniejszym gołębiom. W okolicach Halloween pojawia się masa tekstów, seriali, filmików, filmów etc.  traktujących o zagrożeniu płynącym ze strony amatorów ludzkich szarych komórek. Oczywiście najwięcej   pochodzi zza oceanu wprost od wujka Sama, ale mamy też naszą rodzimą produkcję, wydaną niedawno Dead Island.
    Wyjdę może od tego, czym zombie są. Wywodzą się z wierzeń ludów karaibskich, potomków niewolników z południa USA i wszystkich okolic, w których prym wiodła religia voodoo. W praktyce byli to niewolnicy naszprycowani przez szamana wszystkimi narkotykami równocześnie i posłani do pracy przy kukurydzy. Dorobiono potem otoczkę mówiącą o duchu zamieszkującym ciało zmarłego człowieka, który jest relatywnie posłuszny i może robić w polu za dwóch. Duchy zamieszkujące zwłoki sprawiały, że trup był dosyć silny, jednak nie był zbyt rozmowny. Tak kształtuje nam się popkulturowy zombiak. Żywy trup, wyłażący z grobu, żeby zaspokoić jedyne pragnienie jakie nim steruje- głód. Przyczyny powstawania zombie zwykle nie są znane, zawsze wiadomo, że trzeba je wybić, zanim zostanie się zjedzonym. Pierwszym popkulturowym superhitem o zombie była "Noc żywych trupów". Ostatnio dorabia się coraz częściej teorię, że zombie to ofiary jakiegoś mutującego wirusa, a nie po prostu żywe trupy (resident evil, left 4 dead, walking dead).
    Źródłem strachu budzonego przez zombiaki nie  jest tylko fakt, że to co jeszcze tydzień temu nie żyło, teraz ma się całkiem nieźle i lezie w moją stronę. Ludzie boją się ich, bo one mogą ich zjeść, zawsze mają przewagę liczebną, zwierzęcy instynkt i trudno je zabić. A jak na dodatek są szybkie, to lepiej jest się posypać przyprawą, wetknąć jabłko w usta i czekać jako ładnie przystrojona potrawka. Na szczęście szybkie zombie zdarzają się równie rzadko, co Murzyn w Alabamie.
    Sposobów na pozbycie się zombie jest masa. Najczęściej skuteczne są: dekapitacja, uszkodzenie mózgu lub rdzenia przedłużonego, spopielenie i rozczłonkowanie.Pozostałe sposoby, które powinny zadziałać na człowieka, na zombie mogą nie pomóc (zależnie od uniwersum oczywiście). O ile cześniej rzadko to się zdarzało, najnowsze produkcje łączą zombiaczą zarazę z apokalipsą, lub postapokalipsą. Co prowadzi oczywiście do rywalizacji gatunków. Homo Sapiens, jako gorzej przystosowany musi walczyć ze swoim naturalnym wrogiem (zombie) i walczyć o przetrwanie. Światy opanowane przez zombie zwykle nie są mało plastyczne i nie da się tam osadzić ciekawej fabuły, ale są sombie, jest zabawa!
    Kolejną nowością dotyczącą zombiaków jest możliwość zarażenia się zombiactwem. Zdarty prosto od wilkołaków- ugryzienie, zadrapanie.  Po raz kolejny twórcy poszli w ilość. Im więcej zombie na ekranie tym bardziej zaszczuty bohater, ergo tym lepiej!
    Na podstawie moich obserwacji wynalazłem idealny sposób na walkę z zombie. Weźmy scenariusz postapokaliptyczny. Wystarczy włamać się do muzeum zwinąć pełną zbroję płytową, coś ostrego do dekapitowania  przeciwników i tyle! to dziecinnie proste. Praktycznie nie ma opcji zostania zranionym przez zombie, kiedy ma się na sobie blachę i kolczugę. Nie trzeba się kryć po kątach, tylko można iść śmiało pomiędzy trupy. Jak skończy się amunicja, to ma się pod ręką miecz/topór/maczetę którą utrzymamy przeciwnika na dystans i odrąbiemy niepotrzebne elementy. Aż się dziwię, że ten motyw nie został jeszcze użyty, albo po prostu się z nim nie spotkałem. Jak ktoś widział coś podobnego, to proszę o napisanie o tym w komentarzu.
    Przez lata idea zombie i same zombie ewoluowały. Z gnijących żywych trupów grasujących po cmentarzach, przekształciły się w krwiożercze, rozmnażające się przez drapanie tabuny zarażonych. Jedno jest pewne, gdyby po epidemii czarnej śmierci w średniowieczu wybuchła epidemia zombie, rycerze by sobie poradzili!